Ήταν κάποτε ένας νέος που'χε μακρυά μαλλιά,
έλαμπε πάντα σαν θέρος και μιλούσε στα παιδιά
και τους έλεγε πως πρέπει τον πλησίον ν'αγαπούν,
κι άμα προκληθούν με βία, με σιωπή να απαντούν.
Αδερφό να μην ζηλέψουν, μην λατρέψουν τα αγαθά,
κι απ'τον διπλανό μην κλέψουν όσα σπίτι του κρατά,
να'ναι πάντοτε αθώα, στην ψυχή πάντα παιδιά,
γιατί το άδικο το δίκιο δε νικά.
Μα ήρθαν τότε κάποιοι ανθρώποι που τον άνθρωπο μισούν
και αυτόν που αγορεύει θέλαν να ξεφορτωθούν,
κι αφού φρόντισαν με δόλο ύπουλα να προδοθεί,
σε μια δίκη τον επήγαν που από πριν είχε κριθεί.
Τον χλευάσαν και τον δείραν πριν ακόμα δικαστεί
και σε σταύρωση τον σύραν όπως κάνουν σε ληστή,
μα εκείνος τους κοιτάζει πάνω από τον σταυρό
και τους λέει δεν πειράζει, για όλα εγώ σας συγχωρώ.
Τώρα η μάνα του κοιτάει τον υιό της να πονά,
κι η καρδιά της σπαρταράει όταν εκείνος ξεψυχά
και ρωτάει όσους είδαν, όσους ήτανε εκεί,
σε τι έφταιξε ο γιος της κι έπρεπε να σκοτωθεί.
Κι απ'το πλήθος κάποιος γέρος της φωνάζει δυνατά,
πως η γη δεν είναι μέρος για αγάπη, κι όλα αυτά,
θα στοιχειώνουν τους ανθρώπους, για αιώνες θα πονούν,
το κακό που έχουν κάνει δεν ξεχνούν.
Έτσι χάθηκε ο νέος, πέθανε σ'έναν σταυρό,
κι από τότε στα όνειρά μου ψάχνω μήπως και τον βρω,
θα'θελα να μ'απαντήσει πού για χρόνια έχει χαθεί,
κι όσα είχε αγαπήσει τώρα έχουν γκρεμιστεί.
Είχε πει πως θα γυρίσει να διορθώσει τ άδικα,
μα θαρρώ πως έχει αργήσει, αυτά γίναν πιό πολλά,
κι οι ανθρώποι δεν γυρίζουν πρόσωπο στον ουρανό,
την ζωή τους την ορίζουν με μπαρούτι και καπνό.
