Άτιμε χρόνε

Κάποτε θυμάμαι
στα πέρατα ταξίδευα μόνο με το μυαλό μου
και μιά καρέκλα του σπιτιού γινόταν τ'άλογό μου
κάμπους και βουνά περνούσα.

Κάποτε θυμάμαι
δράκους φανταζόμουνα γενναία πως πολεμούσα
και μ'ένα ξύλινο σπαθί μονάχος τους νικούσα
την πριγκίπισσα φιλούσα.

Άτιμε χρόνε που περνάς
κι όλα τα όμορφα σκορπάς,
αδιάφορα όλο με κοιτάς
να μεγαλώνω,
στείλε με πίσω μιά στιγμή
ξανά να παίξω στην αυλή
να νιώσω πάλι σαν παιδί
για λίγο μόνο.

Κάποτε θυμάμαι
τα βράδια πριν να κοιμηθώ που σκάρωνα ιστορίες
πως ήμουν διαστημάνθρωπος και έφτιαχνα αποικίες
σε κάθε άγνωστο πλανήτη.

Κάποτε θυμάμαι
μ'ένα μικρό ποδήλατο τον κόσμο εξερευνούσα,
έκανα πως μαστόρευα, στο τέλος το χαλούσα
και πεζός γυρνούσα σπίτι.