Απουσία

Τώρα που έχουμε χαθεί και οι δρόμοι μας χωρίσαν
στέλνω μέσα απ' την ψυχή μου μια ευχή να σ' οδηγεί,
να' σαι πάντοτε καλά κι αν τα μάτια σου δακρύσαν
πες πως ήτανε σταγόνες που είχε στείλει η βροχή.
Να φυλάγεσαι απ' αυτούς που τη νιότη σου ζηλεύουν
από ανθρώπους που κλαδεύουν ότι έχει ομορφιά,
κι όποτε της απονιάς κύματα σε κυριεύουν
θα' μαι κάπου εκεί τριγύρω να μη νιώθεις μοναξιά.

Κι αν οι φίλοι σε ρωτούν πως περάσαμε οι δυο μας
να τους πεις ότι αξέχαστος θα μείνει ο καιρός,
πως γελούσαμε πολύ, ήπιαμε όλο το όνειρό μας
και για κάθε μας στιγμή ο χρόνος ήτανε μικρός.
Όμως τίποτα μην πεις αν ρωτήσουνε τους λόγους
που χωρίσανε το νήμα που μας έδενε μαζί,
ρίξ'το στην κακιά στιγμή που έφερε έντονους διαλόγους
πες πως ήτανε μια απόφαση κουτή και βιαστική.

Κι εγώ πάντα θα κοιτώ απ' το μπαλκόνι μήπως φτάσεις
να ξυπνήσεις πάλι τ' όνειρο που έμεινε μισό,
στο μυαλό μου μια φωνή λέει πως δεν θα με ξεχάσεις
και πως θες έστω για λίγο να με δεις όπως κι εγώ.
Μα αν τα νιάτα μου χαθούν μείνει τ' όνειρο κρυμμένο
πες πως τα δωσα αντάλλαγμα σε ότι αγαπώ,
θα' μαι πάντοτε εδώ, πάντα θα σε περιμένω
κάθε βράδυ την μορφή σου μες την σκέψη συναντώ.