Κατάρα

Σ' ένα δωμάτιο σκοτεινό βρίσκομαι πάλι
με αναμνήσεις που βασανίζουν το μυαλό,
οι σκέψεις μοιάζουμε μ' ένα αδειανό μπουκάλι
από ποτό που χύθηκε προτού να πιω.
Σ' ένα κελί των ξεχασμένων μου ονείρων
σε μια απέραντη της λήθης φυλακή,
είμαι καλά μα έχω την όψη των μαρτύρων
ψάχνω κι εγώ τη θέωση την μυστική.

Θέλω να τρέξω μακρυά από ανθρώπους
από γυναίκες, νέους, γέρους και παιδιά,
να μείνω για πάντα σε βουνά και άγιους τόπους
κι εκεί η καρδιά μου ίσως βρει τη γιατρειά.
Θέλω να τρέξω μακρυά απ' τα λημέρια
που κρατούσαν τ' όνομά μου στα σκαλιά,
να μείνω για πάντα σε νησιά με καλοκαίρια
σε μια απέραντη θαλάσσια αγκαλιά.

Σ' ένα καράβι της ζωής ναυαγισμένο
με λόγια ναύτες στα πέλαγα της ηδονής,
κάποια γαλέρα να περάσει περιμένω
μήπως και φύγω μα δεν φάνηκε κανείς.
Σε μια χορδή της χαμένης μου κιθάρας
ρίχνω το βλέμμα μου μήπως και βρω
ξόρκια να διώξω την ενέργεια της κατάρας
που με κυνήγησε από παιδί μικρό.